வீடு

என்னுடைய அப்பா அரசு வேலையின் காரணமாக சொந்த ஊரில் இருந்து திருவில்லிபுத்தூருக்கு வந்து விட்டார். நான் ஒரு ஐந்தாம் வகுப்புப் படிக்கும் வரை திருவில்லிபுத்தூரில் வாடகை வீட்டில் தான் இருந்தோம். 1994ம் ஆண்டு என் தந்தை இந்திரா நகரில் வீடு கட்ட ஆரம்பித்தார். நானும் எனது அண்ணனும் அடைந்த மகிழ்ச்சிக்கு அளவே இல்லை. ராமருக்கு அணில் உதவியது போன்று எங்கள் அப்பாவிற்கு நானும் எனது அண்ணனும் மணல் சலிப்பது, செங்கல், கலவையை எடுத்துக் குடுப்பது, கட்டத்திற்கு தண்ணிர் ஊற்றுவது, கட்டத்திற்குத் தேவையான தண்ணீரை அடி பம்பில் இருந்து அடித்து சைக்களில் வைத்து டிரம்மில் நிரப்புவது , எங்கள் அம்மா சமைத்த உணவை தாத்தாவுக்கும், வேலை செய்பவருக்கும் கொண்டு செல்வது என்று ஓடி ஓடி உழைத்த தருணம் இன்னும் கண்களில் நிழலாடுகிறது. அதனால் தான் என்னவோ அந்த வீட்டின் மீது பற்றுதல் அதிகமாக இருக்கிறது. நம் உழைப்பும், பங்களிப்பும், முழு ஈடுபாடும் அதில் இருப்பதால் எந்த ஒரு சூழ்நிலையிலும் அந்த வீட்டை விற்கவோ, பளுதடைந்து விடவோ மனம் ஒவ்வாமல் இருக்கிறது.. அந்த வீட்டில் குழிகள் பல தோண்டி புதைக்கப்பட்டது மணல்களும், கற்களும் மட்டுமல்ல அதில் அப்பா, அம்மா, தாத்தா, பாட்டி, அண்ணன், தங்கை இவர்களின் உழைப்பும், தியாகமும், எண்ணற்ற நினைவலைகளும் தான். அவைகள் தான் பணம், பெயர், புகழ் என்று சம்பாரித்து ஓய்வேடுக்கத் தோணும் முதுமை காலத்துப் பொக்கிஷங்கள்.இன்று நகரத்தில் வாங்கப்படுகின்ற பல அடுக்குமாடிக் கட்டத்தில் இத்தகைய நினைவலைகள் இருக்குமா என்றால் சந்தேகம் தான். இன்றைய தலைமுறையினர் கட்டும் வீடு நமது குழந்தையும் ஈடுபடுத்தி கட்டப்படுகின்ற வீடாக இருந்தால் அது நாம் அவர்கள் காலத்திற்கு வீட்டுச் செல்லும் மிகப் பெரிய பொக்கிஷம். இன்றைய தலைமுறையினர்களாகிய நாம் அத்தகைய வீட்டைக் கட்டலாமா?